Mister Talkveryfast
De mensen uit Iran zijn, in tegenstelling tot wat er af en toe over geschreven wordt, erg vriendelijk. Wanneer we een probleem of een vraag hebben dan hoeven we er in principe maar een paar seconden op te wachten voordat er iemand op ons afstapt om ons hulp aan te bieden.
Maar, zoals we vanavond hebben gemerkt, zijn er helaas ook mensen die erg graag hun Engelse woordenschat willen uitbreiden en je dan graag als een soort persoonlijke entertainer willen inzetten. Vanavond ontmoetten we namelijk Mister Talkveryfast of Mister T zoals wij hem graag willen noemen. We reden het centrum in van Zanjan in op zoek naar CoffeeNet (zo noemen ze hier een internetcafé). En daar stond hij ineens, vanuit het niets, voor onze bus. Hij liep naar de kant van Michel en daar begon het geratel:
Helloiamateacherofenglishandiguidealotofpeoplewiththeirenglishandyoudonthavetobeafraidbutiwouldliketohavedinnerwithandsitwithyou. Can i help you?
We waren er stil van.
Sorry, but we are going to an internetcafe.
Whyareyounotgoingtohaveateawithmeandmywife.
Sorry but we have to go to a coffeenet and are in hurry before they close.
We reden weg en zagen in onze spiegel dat hij erg teleurgesteld was. Toen we klaarwaren met het updaten van de website en het internetcafe verlieten, liepen we Mr T weer tegen het lijf. Whyareyouscaredofmeionlywanttohaveadrinkandiamanenglishteacher. Oh, shit, we hebben hem natuurlijk enorm beledigd door hem af te wimpelen waar zijn vrouw bijstond. Hij had zichtbaar gezichtsverlies geleden… We boden onze excuses aan en wilden weer verder gaan.
Whereareyougoing? Youcanhaveteaatourplaceandhaveatalkinenglishandyouwilllikethefurniture. Nou, we hadden gewoon nog niet gegeten dus hadden toch echt andere plannen? Sorry, but we are going to a restaurant and have some dinner. Oooohokbutwecancomewithyou? We keken elkaar aan en dachten, ach.. waarom ook niet. We moeten toch eten.
Hij wist een goed restaurant en aangezien Iran tot nu toe zo spotgoedkoop was kon het ons niet zoveel schelen. Heel duur kon het nooit zijn. En het was inderdaad een bijzonder goed restaurant. Dat was misschien nog het enige wat de avond leuk maakte. Mr T kende het halve restaurant en zat de show te stelen met zijn westerse vrinden. Ongeveer anderhalf uur hebben we naar zijn monoloog geluisterd in een ritme en snelheid waar Eminem nog wat van zou kunnen leren.
Michel had bedacht het roer maar om te gooien en hem een beetje op z’n plek te wijzen. Dus vroeg hij of hij altijd zo snel praatte. Yes, thankyouverymuch. Mmmh, volgens mij begreep hij de boodschap niet helemaal. Do you always talk this fast during your english classes. Yesthankyouverymuch. Maar kunnen jouw studenten nog wel iets van je Engels begrijpen, want volgens mij is dat bijna onmogelijk. Notheycannotbutitsgoodtotrainthem. Nou, het kwartje wilde maar niet vallen. We hadden het nou veel leuker gevonden om eens met zijn vrouw te praten maar zij mocht alleen haar mond opendoen op de momenten dat Mr T zei dat ze iets mocht zeggen. Echt tenenkrullend. We besloten ons maaltje maar lekker snel weg te werken en vervolgens aan te geven dat we echt naar bed moesten. Ja, morgen weer een drukke dag….
|
