Raiders of the lost Arch
De meeste reizigers houden wel van het ¡®ontdekkingsreizigers-gevoel¡¯ en proberen die plekken te ontdekken waar nog bijna geen toeristen zijn geweest. Ward, een jongen uit België die we in Kashgar hebben leren kennen had een verhaal gelezen in de National Geographic Magazine over Shipton¡¯s Arch. Deze natuurlijke stenen brug is pas vrij kort geleden herontdekt in West-China. Het moet de grootste natuurlijke brug ter wereld zijn. Ward is al even op onderzoek uitgegaan en na het Internet te hebben afgestruind en meerdere tour-operators te hebben gesproken heeft hij alle informatie voor handen. Hij weet een klein groepje samen te stellen dus het is klaar voor onze ontdekkingsreis. De crew van The Raiders of the lost Arch bestaat uit twee Amerikanen, Barry en Chris, Ward en wij tweetjes.
We verlaten Kashgar lekker vroeg in de morgen. Onze gids is al een keer eerder in de buurt van de Arch geweest, heeft hij verteld. Om er te komen moeten we 50 kilometer rijden waarvan het een half uur dwars door een rivierbedding ploeteren is. Het is dus maar goed dat we de bus hebben laten staan, dit had Hippie nooit getrokken. Onze gids, nou ja gids is een groot woord want hij weet de route maar net te vinden, stopt de jeep op zo¡¯n 2 kilometer afstand van het natuurwonder. Hoewel hij Ward van tevoren meerdere malen had bevestigd dat hij ons direct onder de brug af zou kunnen zetten, kwam er nu uit dat hij eigenlijk geen idee had hoe je er zou moeten komen. Lopen lijkt hem de beste oplossing, zegt hij uiteindelijk.
Dus daar gaan we dan, bepakt met wat appels en een beetje water, dwars door de woestijn. We willen het wonder van dichtbij bekijken dus daar willen we graag voor zweten. Vijf avonturiers, op zoek naar de juiste weg door de droogte. We moeten dwars door wat droge rivierbeddingen en beklimmen een kloof waarvan we denken dat het ons dichter bij de brug zal brengen. Na ruim twee uur te hebben gelopen zijn we bijna op steenworpafstand van de brug maar is de opening door een andere rots uit het zicht genomen. We kunnen niet verder lopen omdat er direct voor ons een ravijn van 100 meter diep is, omgeven door steile gladde bergen. We realiseren ons dat de gids ons aan de verkeerde kant van de kloof heeft afgezet. Zoals ook in de National Geographic valt te lezen is er maar 1 weg die naar de burg leidt. Deze is het dus helaas niet. We gaan zitten en genieten van het landschap om ons heen. Eigenlijk is de spanning van de zoektocht al zo leuk geweest dat het niet meer uitmaakt dat we de brug niet hebben gehaald. We maken wat grapjes over de toeristische attractie die hier waarschijnlijk in een paar jaar tijd zal ontstaan. Archie¡¯s guesthouse, Archies restaurant, Archies bungeejump (direct vanaf de brug). En wat is een Chinees natuurwonder zonder felgekleurde neon reclames¡
Chris denkt in kloof de Torra Borra grotten te herkennen en begint om Bin Laden te schreeuwen. Tijd om weer richting de jeep te gaan voordat we allemaal last krijgen van een zonnesteek. In de twee uur dat we door de woestijn teruglopen spreken we nog een ding af:
over tien jaar houden we hier de re¨¹nie¡ we zien elkaar in Archies Guesthouse!
|
