UFO¡¯s (unidentified food objects)
De Chinese ontbijtjes blijken niet echt denderend (we kunnen maar niet wennen aan die grote hoeveelheden knoflook op de vroege morgen). Een supermarkt biedt uitkomst. We vinden vers gebakken witte bolletjes en pindakaas. Met een glimlach op het gezicht verlaten we Kuche en genieten van het eigengemaakte Hollandse ontbijtje! De wegen in China zijn tot nu toe heel erg slecht geweest. We hebben dit vaak weten te omzeilen door illegaal de wegen in aanbouw te nemen. We volgden dan het werkverkeer en konden flink doorrijden op de prachtige nieuwe weg. Hadden we dit niet gedaan dan was de kans groot dat we al gestrand waren. Vandaag proberen we het weer en de eerste kilometers hebben we mazzel. Af en toe moeten we noodgedwongen de slechte b-weg pakken en kijken dan smachtend naar het naastgelegen nieuwe wegdek. Vele auto¡¯s en vrachtwagens zien we voor ons stranden met lekke banden en lekkages. We balen hard.
Dan slaat bij ons het noodlot toe. Eerst horen we een harde klap en dan begint er een soort stalen gerammel. We stoppen meteen en Michel kruipt onder de auto. Shit, de stuurstabilisator stang blijkt gebroken. En dat, midden in de Taklamakan woestijn! We weten niet precies of we door kunnen rijden zonder deze stang en besluiten naar Nederland te bellen. We krijgen Andre, de T2 specialist, gelukkig te pakken! Hij vertelt ons dat het geen kwaad kan en dat we rustig door kunnen rijden.
We besluiten op zoek te gaan naar een VW garage in Korla, de eerstvolgende plaats. Als we er een gevonden hebben en we de werkplaats inrijden stopt het gehele personeel met werken. Hier kent men alleen de Passats en Bora¡¯s. Nieuwsgierig wordt de hele auto van binnen en buiten geïnspecteerd. Eenmaal op de brug zien ze meteen wat het probleem is maar kunnen ons niet helpen. Ze kunnen er geen computer op aansluiten dus dan houdt het wat hun betreft op!! Met behulp van onze tolk/gids Jason vraagt Michel of ze het misschien kunnen lassen. Na wat te hebben onderhandeld, besluiten ze het toch te doen!! Een half uur later wordt de stang weer op zijn plek gezet. Het ziet er stevig uit. Jason is verbaasd over hoe snel en gemakkelijk we het probleem hebben verholpen. Nou ja, verholpen¡ we hopen natuurlijk wel dat het laspunt het tot Beijing houdt!!
We zoeken snel een plek om te overnachten zodat we daarna nog even de website kunnen updaten. Het vinden van een computer blijkt niet zo moeilijk. Het vinden van een computer die niet wordt ingezet voor ¡®spelletjes¡¯ en daarnaast een floppydisk heeft (zodat we de op de HP laptop geschreven verhalen op de website kunnen zetten) is een veel groter probleem. Maar na een half uur zoeken en een flinke onderhandeling met een eigenaar van zo¡¯n internet gaming shop, wil hij ons wel helpen. Vanaf de server, waar wel een floppydrive in zit, mailt hij de documenten en foto¡¯s naar ons. Uiteraard worden we hiervoor flink afgezet maar het blijkt op die manier de enige mogelijkheid om de site bij te werken. Het is ondertussen ook al 22.00 uur en we hebben nog niets gegeten dus we vinden het wel best.
Tijd voor een hapje eten.
Zonder Jason is het altijd moeilijk om erachter te komen wat een restaurant op de kaart heeft staan dus we lopen maar gewoon ergens naar binnen met het idee om langs de tafels van de andere gasten te lopen en gewoon aan te wijzen wat er lekker uitziet. We blijken een ¡®hotpot¡¯ restaurant uitgekozen te hebben. Jason heeft het de hele week al over hotpot gehad dus misschien is vanavond de avond om het uit te proberen.
We krijgen binnen no time een grote bak met een rood prutje en een soort bouillon op tafel. Ahaaa.. zou het fondue zijn! Dat kennen we wel. En inderdaad, achter in het restaurant staan de rekken met alle soorten vis, vlees en groenten die je erin kunt mikken. Er is enorm veel keuze. De moeilijkheid zit er voor ons in om herkenbare producten te vinden. Het liefst kip en groenten! Naast kip ligt er namelijk vanalles dat maar zo in de categorie ingewanden zou kunnen passen. We zien koeientong, kikkerbilletjes (die we uiteindelijk toch proberen), vissenkoppen en de nodige ingewanden dus. Waarschijnlijk ligt er ook wel hond etc. Ja, dat is natuurlijk China. Gelukkig liggen er ook herkenbare dingen zoals champignons. Prima, doe ons de champignons maar¡
Het hele restaurant kijkt over onze schouders mee. Zouden we het toch nog verkeerd doen? We stuntelen lekker verder met onze stokjes als de eerste man aan de tafel komt staan. Hij spreekt geen Engels maar aan zijn handelingen te zien wil hij een toost uitbrengen. We zeggen op zijn Hollands proost en zien dan dat de man zijn glas in een teug leeg drinkt. Iets dat waarschijnlijk heel gebruikelijk is in China. De een na de andere gast sluit zich achter hem aan en allemaal brengen ze een toast uit gevolgd door het achterover slaan van het biertje. Iedereen vindt het prachtig dat we er zijn en voor we het weten zijn we allemaal dronken. Michel besluit op culinair avontuur te gaan, iets dat hij normaal niet snel doet en komt terug met koeientongen, kikkerbillen en nog meer UFO¡¯s (unidentified food objects). Toch kunnen we niet genieten van kermits billetjes.
Karaoke¡
Op de weg terug naar het hotel komen we langs een enorme KTV disco. Het is een gebouw ter grootte van een flink hotel waar op iedere afdeling kamers zijn waar een enorme karaoke televisie staat. En inderdaad, er wordt heerlijk op los gekaraoked. Als we het gebouw weer uit willen lopen worden we uitgenodigd om mee te zingen in een van de kamers. Drie heren in pak zitten met glimmende microfoons een soort smartlappen in het Chinees te zingen. Of wij ook een liedje willen zingen, vragen ze terwijl het eerste biertje wordt ingeschonken. Nou, kom maar op. Hebben jullie ook Engelstalige nummers, proberen we uit te leggen. En ja, op de eerste pagina van het grote KTV boek staan zowaar wat voor ons leesbare titels. We denken er een te herkennen (SHALALALA) en hopen dat het de versie van de Carpenters is (every shalalalaaa every wohohohooo) zodat we er nog iets van kunnen maken. Helaas blijkt het geen nummer van de Carpenters te zijn. Wat nu? Improviseren dan maar! Zodra we de melodie van de jengelende synthesizer hebben onthouden zingen we samen uit volle borst mee. De tekst is gelukkig makkelijk¡ shalalalaaa lalalalalalaaaa
Als er ineens wat dametjes (?) de kamer in worden gebracht en tevens blijkt dat wij meer schik hebben van ons nummer dan de rest worden we vriendelijk verzocht weer te gaan. We komen niet meer bij. Hard zingend lopen we richting het hotel. Wat een dag!
|
